خبر کوتاه بود و مختصر «دکتر هاشمی امروز درگذشت».
با مرحوم دکتر سید رضا هاشمی از طریق یکی از دوستان در مرکز ناباوری و سلامت مردان بیمارستان شهدای تجریش برای ارائه‌ی خدمات مشاوره‌ی پژوهشی در حوزه‌ی روان‌شناسی آشنا شدم. البته من خودم از مشتریان پر و پا قرص بیمارستان بودم(هنوز هم هستم). از همان جلسه‌ی اول مجذوب صحبت‌ها و دیدگاهش شدم. پزشکی اندیشمند و شریف. چیزی که بندرت دست‌یافتنی است. نتیجه‌ی آن جلسه، همکاری در اجرای پژوهش سلامت روانی پزشکان شد. امری که برای اولین بار در کشور انجام شد و مقاله‌ای نیز چاپ شد. در پژوهش دیگری نیز خدمات مشاوره و راهنمایی ارائه دادم. البته هنوز مقاله‌ی آن چاپ نشده‌است. در طی گفتگوهایی که داشتیم قرار شد پژوهشی در باب این مساله که «امر پژوهش در ذات ما نیست» پژوهشی انجام دهیم. از نظرم منطق ایشان درست است. مسایل جاری انجام پژوهش و چاپ مقاله در راستای گذشتن از پل صراط است و گنج قارون می‌طلبد و صبر و ایوب. بعد از مدتی شنید که سخت بیمار شدند و من هم درگیر شدم و مقاله‌ی آخر ما به انجام نرسید. هرازگاهی تماس داشتیم و پیامک می‌دادیم و جویای حالش می‌شدم. خبر درگذشت‌شان برایم بسیار غم انگیز بود. برای خانواده‌ی گرامی‌اش از خداوند طلب صبر دارم و سلامتی. روحش شاد، یادش گرامی، و راهش مستدام. دکتر بایرامعلی رنجگر ۱۵ دی ۱۴۰۳ شمسی.
- ۰۳/۱۰/۱۵